Wat teleurstelling doet

Ik zag allerlei mensen in een soort tunnels met allerlei obstakels waar ze zich een weg door baanden.
Sommigen met veel moed en doorzettingsvermogen, anderen traag of helemaal niet.
De eersten volgde ik en zag dat ze juichten om de overwinningen die ze behaalden, de hindernissen doorbraken, enz.
Geweldig.
Maar...na een aantal van die hindernissen kwam er ineens weer één waar een soort taai spinrag omheen zat.
Ze waren zo teleurgesteld dat ze zeiden : zie je wel, je komt toch nooit echt verder.
Ze stopten, teleurgesteld of nog levend op de overwinningen van vroeger.
Ineens zag ik alles van bovenaf en dat gaf me zo’n schok, ik kan dat bijna niet uitleggen omdat het er bij lange na niet zo duidelijk uitkomt als dat ik het toen voelde. Ik zag de tunnels van de mensen die het verst waren gekomen.
Ik zag dat ze, waar ze gestopt waren, maar hooguit (natuurlijk beschreven) een meter of zo van de uitgang afwaren.
Er zat wat spinrag voor dat alles ondoorzichtig maakte maar dat was alles. Eén duw en ze zouden eruit zijn...buiten in het licht..in de overwinning....maar ze wisten het niet en waren gestopt.

Elke keer bij beelden de laatste tijd krijg ik deze tekst:

“De hele schepping ziet met reikhalzend verlangen uit naar het openbaar worden van de zonen Gods”
Dat was het woord dat steeds door me heen ging. Wij zijn de zonen(en dochters)van God.
De schepping ziet er naar uit dat we openbaar worden, dat de wereld zich gaat verbazen en moet erkennen dat Jezus HEER is en dat Hij( en Zijn kracht!!) gezien wordt door ons heen!!