Over rouw/ Als een bootje op de oceaan?
Al pratend met verschillende mensen die op de een of andere manier een rouwproces*) doormaken, en de periode waar ik zelf door heen ging en ga, valt me op dat er, een beetje zakelijk gezegd, veel dezelfde ingrediënten inzitten.
Een aspect is bijvoorbeeld het wisselende in de emoties.
Degenen waar ik over spreek, zijn diegenen die door dood of scheiding ineens van de ene dag op de ander hun partner, ouder, kind, kleinkind, broer of zus kwijt raakten. *)
Het lijkt of er een bom is ingeslagen. Alles wat normaal was, is ineens niet meer normaal, de hele omgeving lijkt verwoest, kleuren zijn dof geworden en je maakt geen deel meer uit van het gewone leven. Er ligt een donkere deken overheen.
Dan komen er tijden van ontkenning, van wegdrukken, en je verschuilen, tot tijden van opperste wanhoop en ellende.
Tijden waarin je het gevoel hebt er nooit meer uit te komen, verteerd te worden door verdriet, die niet op lijkt te houden en waar geen verlichting in lijkt te kunnen komen.
Afgewisseld met een tijd van bedrukking, depressie maar soms ook vervaging, alsof het verdriet van het gemis ineens verder af staat, de persoon of personen nauwelijks meer deel uitmaken van je leven.
En net als je wel blij bent dat je je even zo kunt voelen, slaat het verdriet weer meedogenloos toe.
Het is als een bootje midden op de oceaan, heen en weer geslingerd in de stormen, om dan weer in de stilte te komen, kabbelend in een tijd van rust maar weer overvallen door rukwinden en hoge golven, die het bijna laten zinken.
Soms zijn bijbelteksten je enige houvast en verkwikken ze je, maar andere keren zegt het je niets en lijken het holle woorden van beloften die nooit zullen doorbreken.
Er zijn veel loze woorden, gesproken door mensen die het lijden zien en oprecht willen helpen, maar niet weten wat te doen.
Er zijn ook bemoedigende en versterkende woorden of geen woorden maar juist zwijgen, dat soms meer zegt, dan spreken.
Sommige mensen lukt het om je uit die put te trekken waar je steeds verder in weg lijkt te glijden.
Dan komt er weer licht.
Dat is echt van God, want Hij is er en wil troost geven en je laten voelen hoe Hij naast je staat.
Soms zomaar door kleine dingen of door de mensen om je heen.
Een rouwproces is niet te voorspellen.
Niet hoelang het mag en kan duren, niet exact hoe het zal zijn.
Er zijn omstandigheden die de wonden kunnen helen, maar ook omstandigheden die de wonden opnieuw openrijten.
In dit proces, weet ik uit ervaring, is het ontzettend belangrijk, dat hoe desperaat en verdrietig je ook bent, je je ogen toch richt op Jezus.
Hij is de Enige waar je je hulp van kunt verwachten.
Die hulp kan Hij je ook geven door de mensen om je heen maar blijven kijken naar Hem geeft stabiliteit.
Het geeft dat slingerende bootje de zekerheid, dat hoe hoog de golven ook gaan, ze je niet ten onder zullen laten gaan.
Hoe verschrikkelijk de storm ook is, en hoe je ook geschud en omver geblazen wordt, er toch eeuwige armen onder je zijn.
Er zijn eeuwige armen onder je!
Echt, ze zijn er!
Kom maar, met al je verdriet, met die vaak, verschrikkelijke pijn, met dat intense gemis, met die eenzaamheid....kom maar.
Hij begrijpt je, vaak als Enige, en Zijn armen zijn onder je.
Kom maar...
Je bent niet alleen!
Deut. 33:27 b " ... en onder u zijn eeuwige armen."
*) En nog veel meer vormen van rouwen, zoals mensen die ineens tot de ontdekking komen dat hun leven voorbij is, door slecht nieuws.
Een droom die stukgeslagen is.
Bedrogen zijn.
Het verlies van de baan, die je je hele leven al had.
Geen kinderen meer kunnen krijgen.
enz. enz.
Een aspect is bijvoorbeeld het wisselende in de emoties.
Degenen waar ik over spreek, zijn diegenen die door dood of scheiding ineens van de ene dag op de ander hun partner, ouder, kind, kleinkind, broer of zus kwijt raakten. *)
Het lijkt of er een bom is ingeslagen. Alles wat normaal was, is ineens niet meer normaal, de hele omgeving lijkt verwoest, kleuren zijn dof geworden en je maakt geen deel meer uit van het gewone leven. Er ligt een donkere deken overheen.
Dan komen er tijden van ontkenning, van wegdrukken, en je verschuilen, tot tijden van opperste wanhoop en ellende.
Tijden waarin je het gevoel hebt er nooit meer uit te komen, verteerd te worden door verdriet, die niet op lijkt te houden en waar geen verlichting in lijkt te kunnen komen.
Afgewisseld met een tijd van bedrukking, depressie maar soms ook vervaging, alsof het verdriet van het gemis ineens verder af staat, de persoon of personen nauwelijks meer deel uitmaken van je leven.
En net als je wel blij bent dat je je even zo kunt voelen, slaat het verdriet weer meedogenloos toe.
Het is als een bootje midden op de oceaan, heen en weer geslingerd in de stormen, om dan weer in de stilte te komen, kabbelend in een tijd van rust maar weer overvallen door rukwinden en hoge golven, die het bijna laten zinken.
Soms zijn bijbelteksten je enige houvast en verkwikken ze je, maar andere keren zegt het je niets en lijken het holle woorden van beloften die nooit zullen doorbreken.
Er zijn veel loze woorden, gesproken door mensen die het lijden zien en oprecht willen helpen, maar niet weten wat te doen.
Er zijn ook bemoedigende en versterkende woorden of geen woorden maar juist zwijgen, dat soms meer zegt, dan spreken.
Sommige mensen lukt het om je uit die put te trekken waar je steeds verder in weg lijkt te glijden.
Dan komt er weer licht.
Dat is echt van God, want Hij is er en wil troost geven en je laten voelen hoe Hij naast je staat.
Soms zomaar door kleine dingen of door de mensen om je heen.
Een rouwproces is niet te voorspellen.
Niet hoelang het mag en kan duren, niet exact hoe het zal zijn.
Er zijn omstandigheden die de wonden kunnen helen, maar ook omstandigheden die de wonden opnieuw openrijten.
In dit proces, weet ik uit ervaring, is het ontzettend belangrijk, dat hoe desperaat en verdrietig je ook bent, je je ogen toch richt op Jezus.
Hij is de Enige waar je je hulp van kunt verwachten.
Die hulp kan Hij je ook geven door de mensen om je heen maar blijven kijken naar Hem geeft stabiliteit.
Het geeft dat slingerende bootje de zekerheid, dat hoe hoog de golven ook gaan, ze je niet ten onder zullen laten gaan.
Hoe verschrikkelijk de storm ook is, en hoe je ook geschud en omver geblazen wordt, er toch eeuwige armen onder je zijn.
Er zijn eeuwige armen onder je!
Echt, ze zijn er!
Kom maar, met al je verdriet, met die vaak, verschrikkelijke pijn, met dat intense gemis, met die eenzaamheid....kom maar.
Hij begrijpt je, vaak als Enige, en Zijn armen zijn onder je.
Kom maar...
Je bent niet alleen!
Deut. 33:27 b " ... en onder u zijn eeuwige armen."
*) En nog veel meer vormen van rouwen, zoals mensen die ineens tot de ontdekking komen dat hun leven voorbij is, door slecht nieuws.
Een droom die stukgeslagen is.
Bedrogen zijn.
Het verlies van de baan, die je je hele leven al had.
Geen kinderen meer kunnen krijgen.
enz. enz.
