Openhartig...
Als we God niet hadden, dan....
Vul maar in.
Ken je dat gevoel?
Ik besef hoe ontzettend afhankelijk we zijn.
Ook besef ik, te midden van het verdriet van dit leven, dat het veel erger en eenzamer en uitzichtlozer zou zijn, zonder Hem.
Je zou het niet inhouden.
Ik begrijp echt niet hoe mensen leed kunnen dragen zonder God.
Praten van hart tot hart met andere mensen kan enorm goed doen, natuurlijk. Maar toch...ik zou mijn contact met Pappa God niet kunnen missen.
Daarom wil ik even open praten, van hart tot hart. Ik weet dat veel van jullie door een moeilijke periode gaan, sommigen zijn er uit, anderen zitten er nog middenin, nog weer anderen hebben bijna de hoop verloren.
Ik begrijp het.
En als ik het al begrijp, hoeveel temeer Hij?
Even iets over ons:
Er is veel verdriet in ons leven geweest en de afgelopen jaren werd dat nog meer.
Toen ik het gevoel had eindelijk uit mijn verleden te zijn, dingen verwerkt te hebben, geleerd te hebben, hoe te leven, en te kunnen gaan genieten van het leven, kwam er ineens zoveel op ons af, dat we achteraf gezien, nooit een periode hebben gekend, dat we domweg gelukkig konden zijn, zonder verdriet of zorg.
Voor mij zijn de afgelopen vier jaar extreem geweest.
Ik kan me niet herinneren, terwijl ik toch echt veel meegemaakt heb, ooit zoveel diep verdriet gevoeld te hebben.
Het heeft me vele nachten gekost.
Van tijd tot tijd wilde ik echt stoppen met alles wat we doen, omdat het, voor mijn gevoel, echt niet meer ging.
Maar de Heer dacht er anders over.
Elke keer weer bevestigde Hij ons in wat we deden en kregen we woorden van mensen die niets wisten.
Juist temidden van de ellende, wil Hij je inzetten. Natuurlijk binnen de grenzen van je vermogen want soms heb je gewoon rust nodig.
Maar het is niet vreemd dat we juist veel mensen op onze weg kregen die door soortgelijk verdriet moesten, in hun lichaam ( ernstige ziekte) of familie ( gemis van geliefden).
Op een dag, toen Alje midden in de zware chemobehandelingen zat, kwam ook voor Alje, die altijd goed had volgehouden in geloof, in moed, het moment dat hij 'knapte'.
Het verdriet en het gevoel dat het gewoonweg teveel was, alles wat hij doorgemaakt maar ook geïnvesteerd had, het brak in hem.
De pijn van de oneer, het vergeten zijn, zijn enorme inzet, de ongelooflijk zware jaren, de ziekte ( 4 x kanker en een spierziekte, enz.)
Dat was nooit eerder zo gebeurd dus we waren behoorlijk onder de indruk.
We zijn er diep doorgegaan.
Soms denken we : 'dieper kan niet' maar blijkbaar toch wel...
Om op zo'n moment de hoop en het geloof ( niet in God maar in de verbetering van de omstandigheden) vast te houden, is vreselijk moeilijk!
Maar we merken steeds dat het geen gevoel is, maar een keuze.
Een keuze dat de bijbel 100 % waar is en we daar op kunnen staan!
De keuze om onze ogen niet op de situaties en omstandigheden te richten maar op Jezus.
De keuze om niet bitter te worden, de keuze om God volledig te vertrouwen en aan te nemen, soms dwars tegen elk gevoel in, dat Hij goed is, en van ons houdt.
De keuze om de beloften niet los te laten.
De keuzes om hen die je lief zijn, los te laten in Gods hand.
De keuze om je niet/ nooit door angst te laten leiden maar door geloof.
De keuze om niet negatief te gaan praten over verdriet, zorg, mislukking, ziekte en teleurstelling, maar vooral veel te praten en te denken over Gods liefde, Zijn zorg en alles wat Hij gegeven heeft, zoals heelheid, ook in families, vrede, genezing.
De keuze om niet op te gaan in wat je doormaakt maar steeds ook oog te blijven houden voor de wereld om je heen.
Kiezen om na te denken en praten over Zijn Woord en wat daar staat en dat te geloven boven diagnoses en omstandigheden.
Kiezen om tot rust te komen bij Hem, in plaats van in drukte afleiding te zoeken.
Kiezen voor contact in plaats van je af te sluiten.
Kiezen om te genieten van wat er is.
Steeds maar keuzes maken.
Op het moment dat je gaat 'drijven' op je gevoel, gaat er iets mis en kom je heel snel in een negatieve spiraal terecht.
Openhartig?
Ons leven is verre van gemakkelijk geweest.
Ons leven is wel altijd hoopvol!
We hebben veel om dankbaar voor te zijn en beseffen dat juist door alles heen, zoveel meer!!
Alje is hersteld van drie soorten kanker. Dat is een groot wonder! Ook al was er medicatie en bestraling en chemo voor nodig, toch heeft God daar heel bijzonder doorheen gewerkt! We zijn er nog elke dag blij om dat hij nu weer (nieuwe kracht) heeft.
Er kunnen ook nog wel van die momenten zijn dat we denken: " we kunnen niet meer, dit is niet te doen...", maar daarna gaan we weer door.
Soms zeggen mensen: " ja, als ik God zo ervaarde als jullie, dan zou ik het ook kunnen,hoor " maar zo werkt het echt niet.
De meeste steun hebben we heel eenvoudig niet in het ervaren, maar aan het Woord van God, aan de beloften die nog steeds van toepassing zijn.
Zijn Woord maakt ons sterk, niet de emotie, hoe heerlijk dat ook kan zijn.
Alje ervaart sowieso veel minder emotie dan ik.
Niet leven in aanschouwen( zien en voelen) maar juist leven in geloof en door het Woord en de Geest geleid.
Ja, ik kan soms echt wel even de moed laten zakken en ook Alje kan dat.
Ik kan me soms een paar dagen zeer terneergedrukt voelen, uitzichtloos.
Ik ervaar enorm diep verdriet.
En af en toe kan ik huilen, dat lucht op.
Emoties zijn goed.
Emoties zijn gezond en het uiten daarvan heeft niets ( zoals sommigen denken) met ongeloof te maken.
Het kan bevrijdend werken even boos te zijn en te huilen, je te uiten, want soms voelt het alsof het leven gewoon te zwaar is.
Maar toch.... de ondergrond blijft.
De vaste Rots waarop we staan.
Die Rots is onschokbaar door alle enorme stormen van het leven.
En na al die stormen en het geluid om je heen, staat je huisje nog recht en stevig vast en is er niets beschadigd.
Want we kunnen echt op Hem bouwen!
Daarom houden we het vol.
Vrolijk fluitend?
Nou echt niet, maar wel dankbaar en vastbesloten om ondanks alles wat op onze weg komt, door te gaan en nooit, maar dan ook nooit, op te geven!
Ga jij ook door zo'n tijd heen, dat je af en toe bijna geen uitzicht meer lijkt te hebben?
Blijf steunen op Zijn Woord, Zijn beloften voor je leven, blijf steunen op Hem, de sterke Rots, want al zie je het niet, Hij is voor je en al voel je het misschien niet: Hij verlaat je nooit!
Vul maar in.
Ken je dat gevoel?
Ik besef hoe ontzettend afhankelijk we zijn.
Ook besef ik, te midden van het verdriet van dit leven, dat het veel erger en eenzamer en uitzichtlozer zou zijn, zonder Hem.
Je zou het niet inhouden.
Ik begrijp echt niet hoe mensen leed kunnen dragen zonder God.
Praten van hart tot hart met andere mensen kan enorm goed doen, natuurlijk. Maar toch...ik zou mijn contact met Pappa God niet kunnen missen.
Daarom wil ik even open praten, van hart tot hart. Ik weet dat veel van jullie door een moeilijke periode gaan, sommigen zijn er uit, anderen zitten er nog middenin, nog weer anderen hebben bijna de hoop verloren.
Ik begrijp het.
En als ik het al begrijp, hoeveel temeer Hij?
Even iets over ons:
Er is veel verdriet in ons leven geweest en de afgelopen jaren werd dat nog meer.
Toen ik het gevoel had eindelijk uit mijn verleden te zijn, dingen verwerkt te hebben, geleerd te hebben, hoe te leven, en te kunnen gaan genieten van het leven, kwam er ineens zoveel op ons af, dat we achteraf gezien, nooit een periode hebben gekend, dat we domweg gelukkig konden zijn, zonder verdriet of zorg.
Voor mij zijn de afgelopen vier jaar extreem geweest.
Ik kan me niet herinneren, terwijl ik toch echt veel meegemaakt heb, ooit zoveel diep verdriet gevoeld te hebben.
Het heeft me vele nachten gekost.
Van tijd tot tijd wilde ik echt stoppen met alles wat we doen, omdat het, voor mijn gevoel, echt niet meer ging.
Maar de Heer dacht er anders over.
Elke keer weer bevestigde Hij ons in wat we deden en kregen we woorden van mensen die niets wisten.
Juist temidden van de ellende, wil Hij je inzetten. Natuurlijk binnen de grenzen van je vermogen want soms heb je gewoon rust nodig.
Maar het is niet vreemd dat we juist veel mensen op onze weg kregen die door soortgelijk verdriet moesten, in hun lichaam ( ernstige ziekte) of familie ( gemis van geliefden).
Op een dag, toen Alje midden in de zware chemobehandelingen zat, kwam ook voor Alje, die altijd goed had volgehouden in geloof, in moed, het moment dat hij 'knapte'.
Het verdriet en het gevoel dat het gewoonweg teveel was, alles wat hij doorgemaakt maar ook geïnvesteerd had, het brak in hem.
De pijn van de oneer, het vergeten zijn, zijn enorme inzet, de ongelooflijk zware jaren, de ziekte ( 4 x kanker en een spierziekte, enz.)
Dat was nooit eerder zo gebeurd dus we waren behoorlijk onder de indruk.
We zijn er diep doorgegaan.
Soms denken we : 'dieper kan niet' maar blijkbaar toch wel...
Om op zo'n moment de hoop en het geloof ( niet in God maar in de verbetering van de omstandigheden) vast te houden, is vreselijk moeilijk!
Maar we merken steeds dat het geen gevoel is, maar een keuze.
Een keuze dat de bijbel 100 % waar is en we daar op kunnen staan!
De keuze om onze ogen niet op de situaties en omstandigheden te richten maar op Jezus.
De keuze om niet bitter te worden, de keuze om God volledig te vertrouwen en aan te nemen, soms dwars tegen elk gevoel in, dat Hij goed is, en van ons houdt.
De keuze om de beloften niet los te laten.
De keuzes om hen die je lief zijn, los te laten in Gods hand.
De keuze om je niet/ nooit door angst te laten leiden maar door geloof.
De keuze om niet negatief te gaan praten over verdriet, zorg, mislukking, ziekte en teleurstelling, maar vooral veel te praten en te denken over Gods liefde, Zijn zorg en alles wat Hij gegeven heeft, zoals heelheid, ook in families, vrede, genezing.
De keuze om niet op te gaan in wat je doormaakt maar steeds ook oog te blijven houden voor de wereld om je heen.
Kiezen om na te denken en praten over Zijn Woord en wat daar staat en dat te geloven boven diagnoses en omstandigheden.
Kiezen om tot rust te komen bij Hem, in plaats van in drukte afleiding te zoeken.
Kiezen voor contact in plaats van je af te sluiten.
Kiezen om te genieten van wat er is.
Steeds maar keuzes maken.
Op het moment dat je gaat 'drijven' op je gevoel, gaat er iets mis en kom je heel snel in een negatieve spiraal terecht.
Openhartig?
Ons leven is verre van gemakkelijk geweest.
Ons leven is wel altijd hoopvol!
We hebben veel om dankbaar voor te zijn en beseffen dat juist door alles heen, zoveel meer!!
Alje is hersteld van drie soorten kanker. Dat is een groot wonder! Ook al was er medicatie en bestraling en chemo voor nodig, toch heeft God daar heel bijzonder doorheen gewerkt! We zijn er nog elke dag blij om dat hij nu weer (nieuwe kracht) heeft.
Er kunnen ook nog wel van die momenten zijn dat we denken: " we kunnen niet meer, dit is niet te doen...", maar daarna gaan we weer door.
Soms zeggen mensen: " ja, als ik God zo ervaarde als jullie, dan zou ik het ook kunnen,hoor " maar zo werkt het echt niet.
De meeste steun hebben we heel eenvoudig niet in het ervaren, maar aan het Woord van God, aan de beloften die nog steeds van toepassing zijn.
Zijn Woord maakt ons sterk, niet de emotie, hoe heerlijk dat ook kan zijn.
Alje ervaart sowieso veel minder emotie dan ik.
Niet leven in aanschouwen( zien en voelen) maar juist leven in geloof en door het Woord en de Geest geleid.
Ja, ik kan soms echt wel even de moed laten zakken en ook Alje kan dat.
Ik kan me soms een paar dagen zeer terneergedrukt voelen, uitzichtloos.
Ik ervaar enorm diep verdriet.
En af en toe kan ik huilen, dat lucht op.
Emoties zijn goed.
Emoties zijn gezond en het uiten daarvan heeft niets ( zoals sommigen denken) met ongeloof te maken.
Het kan bevrijdend werken even boos te zijn en te huilen, je te uiten, want soms voelt het alsof het leven gewoon te zwaar is.
Maar toch.... de ondergrond blijft.
De vaste Rots waarop we staan.
Die Rots is onschokbaar door alle enorme stormen van het leven.
En na al die stormen en het geluid om je heen, staat je huisje nog recht en stevig vast en is er niets beschadigd.
Want we kunnen echt op Hem bouwen!
Daarom houden we het vol.
Vrolijk fluitend?
Nou echt niet, maar wel dankbaar en vastbesloten om ondanks alles wat op onze weg komt, door te gaan en nooit, maar dan ook nooit, op te geven!
Ga jij ook door zo'n tijd heen, dat je af en toe bijna geen uitzicht meer lijkt te hebben?
Blijf steunen op Zijn Woord, Zijn beloften voor je leven, blijf steunen op Hem, de sterke Rots, want al zie je het niet, Hij is voor je en al voel je het misschien niet: Hij verlaat je nooit!
