Ervaar jij God als vader?
Dat was een vraag die ik stelde op de groep Gods Liefde op Facebook, en er kwamen vele antwoorden op.
Toen vond ik het ook belangrijk mijn verhaal te vertellen.
Want ik ervaar God zo diep als een liefdevolle Vader, mijn allerliefste Pappa, maar voordat iemand verzuchtend denkt: “daar heb je weer zo’n halleluja - verhaal “wil ik benadrukken dat dat niet zomaar is komen aanwaaien.
Na mijn jeugd waarin ik alleen maar een slecht vaderbeeld heb gekregen kon ik het Vaderschap van God niet pakken. Ik heb gebeden en gehuild en toen ik gedoopt was met de Heilige Geest en de gave van profetie kreeg, gaf God me de mooiste woorden voor anderen en beelden, maar in mijn gevoel drong die liefde niet door.
Verschrikkelijk was dat, temeer omdat ik het gevoel ook had geen bodem in mijn ziel te hebben. En daarbij leek het of ik de enige was; niemand leek het te herkennen.
Ik heb angsten gehad en depressies, ik heb midden in de nacht in mijn angst liedjes gezongen voor Hem terwijl ik op de grond zat met mijn rug tegen de verwarming. Ik maakte zelf liedjes naar aanleiding van Bijbelteksten en die zong ik. En bij alles dacht ik steeds dat die liefde zou doordringen. Maar hoe blij ik ook was dat ik Jezus had gevonden, en echt geloofde dat ik een kind van God was en God mijn Vader; ik kon die Vaderliefde niet pakken.
Ik zag God als een boze God alhoewel ik wist dat het niet waar kon zijn.
Ik was bang voor het oordeel en de hel. Als het onweerde dacht ik werkelijk dat Hij terug kwam en dat het oordeel voor me zou aanbreken. Want ik dacht dat ik altijd alles fout deed.
Deze verwonding, van die liefde bij anderen te zien werken en bij jezelf niet, terwijl je het juist zo enorm nodig hebt, is bijna traumatiserend.
Dat weet ik ,dat ken ik en heb ik ook zo ervaren. In mijn depressies riep ik letterlijk om God, ik schreeuwde het uit en af en toe, heel af en toe, voelde ik een sprankje ervan.
Daar was ik dan zó blij mee. Ik begrijp achteraf niet dat ik maar volhield en volhield maar wat ben ik ongelooflijk blij dat dat gebeurd is!
Dat kan alleen maar de Geest in mij geweest zijn.
Ondertussen deed ik wel van alles en zat in een bijbalstudiegroep enzovoort. We deden veel aan straatevangelisatie en ik merkte dat, als ik mijn getuigenis gaf hoe ik tot bekering gekomen was, ik ineens weer die vreugde kreeg. Dus dat deed ik graag. Waar ik nog het meeste bij voelde in die tijd, mijn dochter Anneke was twee denk ik, was het draaien van liedjes van Elly en Rikkert. Daar voelde ik liefde doorheen en heel soms kon ik dan ook huilen en was er even opluchting.
Dat heeft jaren geduurd.
Tot John Wimber naar NL kwam en we een paar keer naar zijn meetings gingen. Tijdens die bijeenkomsten voelde ik zo de liefde van de Vader, ik huilde en huilde en kon niet meer stoppen. Een man van het gebedsteam, bad voor me en zei woorden die mijn hart heel diep raakten. Zo teder en zacht. Ik had mijn eigen pijn nooit serieus genomen en nu zei de Heer dat niemand wist hoe erg het was geweest (en dat was ook zo, maar voor mij was het normaal).
Er was ook heel erg veel veroordeling, zei hij, en het zou jaren duren, voor dat allemaal weg zou zijn.
Ik had op die bijeenkomsten dus een diepe aanraking van Zijn liefde, maar toch, zodra ik thuis was, verdween het weer vrij snel.
Op een dag ging ik aanbidden, met een cassettebandje van ‘Morning Star Ministries’(Rick Joyner). Ik vond aanbidden nog het fijnst, muziek luisteren en de Heer prijzen en me openen voor Hem. Dan kwam de Heilige Geest en kreeg ik hele diepe aanrakingen(dat wel).
En ineens, na een uur op mijn slaapkamer aanbeden te hebben, voelde ik Gods Geest komen, sterker dan ooit. Ik had mijn ogen dicht en lag op mijn knieën voor mijn bed.Ik voelde zo sterk dat Hij(de Vader) er was maar ik durfde niet te kijken of mijn ogen open te doen. Dat alleen al maakte heel diepe indruk, in geen woorden te vatten. En ik liet het gevoel wat kwam, stromen, maar was ook vol ontzag en best wel bang voor Zijn heiligheid. Want dat had ik geleerd...mijn godsbeeld was slecht(Hij was niet alleen heilig maar ook veroordelend dus was het oppassen geblazen), al wist ik verstandelijk al wel dat het anders was. Omdat ik voelde dat Hij ergens vóór mij aanwezig was, stelde ik Hem voor zittend op een hoge troon en neerkijkend op mij, klein mensje.
Mijn adem stokte.
Ineens kreeg ik in(van de Geest) dat ik mijn ogen moest opendoen.
Mijn hoofd was naar beneden gebogen dus ik deed het voorzichtig. En wat zag ik ? (ik krijg er nog kippenvel van hoor): ik lag op Zijn knieën met mijn hoofd. Hij zat vlakbij me, niet op een troon, nee, dichtbij als een liefdevolle Vader bij zijn kind. Ik heb geen gezicht gezien, ik weet niet hoe het kan. Misschien omdat er staat dat niemand ooit God gezien heeft, ik weet het niet, en dacht er niet eens aan, maar ik zag dus wel zijn houding en dat ik bij hem op schoot lag met mijn hoofd. Het heeft echt uren geduurd dat ik daar was.
De muziek was er ook, ik begrijp niet hoe(het bandje moest allang afgelopen zijn).
Alje is komen kijken naar me en toen hij de muziek hoorde, dacht hij : “ik stoor haar maar niet”. Het duurde zo'n drie uur totaal en was zo ontzagwekkend diep dat ik er twee weken niet over kon praten.
Daarna ben ik het gaan vertellen aan Alje. Steeds een stukje, wat Hij me liet zien en hoe Hij was vooral, Zijn intense liefde, Zijn nederigheid (dat laatste vooral is me diep diep bijgebleven) en Zijn hele houding, gezag en liefde en aanvaarding en geen enkel en dan ook geen enkel oordeel.
Ik heb gehuild maar ook niet zoveel als ik zou denken dat je zou doen als je zoiets meemaakt. De meeste tijd hield ik bijna mijn adem in. Door deze belevenis heb ik een onuitwisbare kennismaking met God als Vader gehad, waardoor ik, als iemand iets zegt of doet, uit naam van God, altijd onmiddellijk weet: "ja, dit is mijn Vader" of "nee, dit is Hem niet".
Eigenlijk vertel ik er bijna nooit over, gewoon ...omdat het zo diep en intens en zo intiem was. Ook ben ik er altijd een beetje huiverig voor, dat ik met het vertellen van deze belevenis, iets van de glans van deze ontmoeting afhaal. Ik kreeg zo’n diep gevoel van geliefd te zijn, dat is ongelooflijk, maar tegelijkertijd, heel tegengesteld klinkt dat misschien, een gevoel, een heel heel klein afhankelijk mensje te zijn. Grote eerbied en ontzag voor Zijn heerlijkheid maar zonder dat ik ook maar iets van angst voelde of dat Hij daardoor ver weg zou zijn.
Ik kan het niet goed uitleggen maar ik voel sinds die tijd iets heel anders: alles wat wij belangrijk vinden als mens, als christenen, is voor Hem zo onbeduidend. Liefde daar draait alles om, nederige liefde naar elkaar en Hem. Ik weet niet hoe ik het moet uitdrukken want woorden schieten hier tekort. Geen onechte nederigheid maar één die uit diepe liefde voortkomt. Geen buitenkant maar iets wat uit je binnenste komt, dat echt is.
Vanuit dit gevoel was er iets ongelooflijks dieps ontstaan, maar hoe vreemd het misschien ook klinkt, ervaarde ik nog steeds een gat in de bodem van mijn ziel.
Toen gingen we een keer naar een week van Bart Doornweert en het ging over het Vaderhart. Iedereen werd enorm aangeraakt, al steunde ik wel op de diepe ervaring die ik had gehad, ik kreeg geen nieuwe aanraking en dat stelde me behoorlijk teleur. Daarom bad ik maar veel met anderen, want daar merkte ik wel zegen op.
De laatste avond, in ons groepje(we waren in groepjes verdeeld) vroegen ze wat je nog verwachtte van de laatste bijeenkomst en ik zei: “dat ik de liefde van de Vader weer mag voelen en dat het nooit meer weggaat”.
Armando Benner van Jeugd met een Opdracht was er.
Die preekte over het Vaderhart en het raakte me want ik herkende enorm de Vader er in zoals ik Hem ontmoet had. Aan het eind zou hij over mensen profeteren en ik had mijn ogen dicht. Ineens zei hij :" I speak over that woman over there"
Dat was ik, maar ik had het niet door want ik voelde me in die tijd zo onbelangrijk, dat ik er nooit aan zou denken dat ik het zou kunnen zijn. Ineens deed ik mijn ogen open en bleek hij het over mij te hebben. Het was een woord van 10 minuten en zo raak als ik nog nooit gehoord had en nooit meer gehoord heb! Alles werd letterlijk genoemd, wat gebeurd was in mijn jeugd en daarna kwam ook aan bod hoe God er over dacht. Dat raakte me tot in het diepst van mijn ziel; te weten dat Hij achter me stond, van me hield en met me mee geleden had.
Verder exact wat er zou gaan gebeuren en veel dingen zijn al gebeurd ondertussen.Ik voelde iets dat ik niet kan beschrijven maar ik werd compleet binnenste buiten gekeerd.
Ik huilde maar even maar het voelde alsof ik kon ademen, er kwam zuurstof geestelijk, alsof alle afwijzing verdween. Ik werd compleet nieuw!
En ik voelde nog iets: er zat ineens een bodem in mijn ziel! Ik geloofde het bijna niet maar alles zag er anders uit, ik beleefde de wereld zelfs anders, ik voelde me GELIEFD!!!!!!!!!
En toen was ik bang het kwijt te raken, net als anders....thuiskomen en het weer langzaam aan verliezen. Máár: het is nooit meer weggegaan.
Ik heb een Pappa en ik ben geliefd, ik heb een bodem in mijn ziel die er nooit had kunnen zijn gezien mijn jeugd en alles wat ik daarna nog meemaakte. Ik kreeg jaren ervoor een beeld van iemand, dat ik een vuilniszak(ook al zo leuk) met allemaal losse onderdelen was; dat ik zo kapot was dat er niks meer kapot kon. Maar dat de Heer iets nieuws zou maken.
Dat kon ik toen onmogelijk geloven, ik vol met angsten en depressies en een gevoel van verwerping, verschrikkelijk. Ik had nooit een moment rust, was altijd op mijn hoede...enzovoort.
En nu van die vuilniszak met losse onderdelen naar een geliefd kind!!!!
Ik merk dat ik er nu weer bijna om moet huilen.
Dit vertel ik jullie zodat jullie weten dat je er niet alleen in staat, als je de liefde van de Vader niet kunt voelen, niet kunt pakken.
Wij zijn geen 'halleluja roepers' die het alleen maar voor de wind is gegaan.
Alles wat jullie ervaren, ik ken het zo goed: de pijn de angsten de teleurstellingen en ook het cynisme dat je kan overvallen, de leegte, het gevoel van alleen zijn en de wanhoop. Ik ken het. Maar ik ken nu ook onze allerliefste en geweldigste Pappa! En alles wat jullie denken of voelen(ik heb het ook gevoeld en gedacht) van : Hij zal wel dit of dat denken over mij(negatief), is niet waar.
Hij is ongelooflijke onophoudelijke onvoorwaardelijke eeuwige liefde.
Hij wil niets liever dan jullie koesteren en dragen, liefhebben en tedere woordjes tot jullie spreken. En ik ga bidden dat iedereen die deze woorden leest, Zijn Vaderhart zal leren kennen en voelen en ervaren,. want o, wat hebben we dat nodig hè. Niets anders dan dat !!!!
Hij, onze Vader, onze Pappa, wil het jullie allemaal geven. Als je ernaar verlangt, blijf het zeggen, want Hij zal een weg naar jullie hart vinden. Daar zegen ik jullie mee!!!
Weet, dat Hij weet hoe moeilijk je het hebt en kan meevoelen als geen ander waar je doorheen gaat. Hij is niet ver weg, Hij is zo dichtbij!!
En ik geloof niet in exclusiviteit van dat de één iets krijgt en de ander niet.
Als Hij het mij gaf, waarom jullie dan niet? Ik had niets speciaals dat Hij het mij zou laten beleven. Het is er voor ons allemaal, voor jullie die er zo naar verlangen.
En ik heb er ook niets bijzonders voor gedaan...het is voor niets, uit liefde voor ons.
Zoveel houdt Hij van ons.
Alles heeft Hij er voor over gehad en nog steeds!
KLIK HIER
