Een nieuwe demensie
Vanmorgen terwijl ik op een tuinstoel lag te bidden en met mijn vertwijfeling naar de Heer ging om Hem aan Zijn beloften te herinneren (want ik had veel pijn), kreeg ik een visioen( of hoe je het moet noemen: alsof je in een... andere werkelijkheid, dimensie bent).
Het leek eerst op het visioen van vorige week maar was toch een ander gebied, want ik zag het kasteel nergens. Ik zag eerst een heel gek ding met drie gouden wielen dat omhoog ging de lucht in. Het had met opwekking te maken: los komen van het aardse.
Maar dat is een ander deel.
Een persoonlijke openbaring. Het deel wat ik denk dat belangrijk is te delen is met jullie te delen is dit: we liepen richting een gebied waar links een prachtig strand met zee was.
De zon scheen in het water en het was erg aanlokkelijk. Aan de rechterkant was een donker ondoordringbaar bos met veel hele hoge donkere dennen.Ik wist dat t daar gevaarlijk was. Jezus zei dat ik mocht kiezen. Het mocht echt en was ook niet zo dat ik fout kom kiezen.
Vrijwel iedereen koos voor het heerlijke strand met leuke parapluutjes, ontspanning, eten en drinken, enz.
Veel goede gaven van God waren er om van te genieten.
Ik wist dat er een bedoeling was met die keuze.
Ik vond het strand enorm aanlokkelijk( ik hou v strand!) maar wilde boven alles bij Jezus blijven en de weg gaan die Hij gaat/ging. Het gaat heel snel en in korte tijd ging er veel door me heen. Ook de weg die Jezus is gegaan en of we Hem echt willen volgen. Ik zei dus dat ik de weg wilde gaan die Hij voor me had en we gingen vrijwel automatisch het bos in. Meteen kwamen er verscheurende dieren op onze weg en ik zag Jezus niet steeds dus had doodsangsten maar het ging goed. Toen kwamen er slangen, beesten uit de bomen, rovers op de weg... We kwamen er goed doorheen door Jezus en de engelen maar t was niet simpel, niet zonder kleerscheuren ook en vaak op het laatste moment.
Ook was het vaak alsof ik verlaten was( iehhhh in het donker!) dus kwam het op puur vertrouwen aan. Ik had geen tijd om te verlangen naar het strand en zag heel lang niet het einde van het bos. Wel af en toe de engelen in de strijd, wat veel rust gaf en dan Jezus weer met uitgestoken hand.Maar ineens: heel veel licht en een PRACHTIG uitzicht op iets onbeschrijflijks. Het eerste wat ik zag was een kerktorentje( in een dal) en toen allemaal bronnen die omhoog spoten met allemaal bloemen eromheen.En een uitzicht! Adembenemend! Hoe langer ik keek hoe meer ik zag.
Alles ademde leven leven, kleur, zuurstof( heel frisse lucht).Teveel en te moeilijk om te beschrijven maar echt gigantisch overweldigend.De zware heftige tocht door het bos, de verwondingen die ik had opgelopen, de strijd, honger ook en ontberingen waren het meer en meer dan waard om nu dot magnifieke te beleven. Ik kan er nog van huilen als ik er aan denk.
Ik dacht aan de mensen die op het strand genoten van het goede leven en wilde voor niets ter wereld met ze ruilen.Jezus zei het niet door woorden, maar legde het in mijn hart: er is een prijs te betalen voor wat je wilt gaan zien en meemaken.Zo gemakkelijk zeggen wij: "de prijs is betaald, we hebben recht op...." En het is ook waar. Alleen wil je echt in een diepere dimensie van God komen, een diepere zalving ontvangen, wonderen gaan meemaken?
Dan zal Hij aan je willen bouwen schaven, je karakter vormen, dan zal er een tijd zijn van 'afzien'.
Dan zul je gedwongen zijn geen seconde of mm van Zijn zijde te wijken.Als je Zijn hand pakt en niet met een eisende houding maar je compleet overgeeft, zal Hij de weg met je gaan, je vormen maar ook beschermen en uiteindelijk zul je Zijn enorme wonderen gaan zien.
Je zult ontvangen waar je zo naar verlangt.
Je zult deel zijn van de grootste Opwekking ooit!
Het leek eerst op het visioen van vorige week maar was toch een ander gebied, want ik zag het kasteel nergens. Ik zag eerst een heel gek ding met drie gouden wielen dat omhoog ging de lucht in. Het had met opwekking te maken: los komen van het aardse.
Maar dat is een ander deel.
Een persoonlijke openbaring. Het deel wat ik denk dat belangrijk is te delen is met jullie te delen is dit: we liepen richting een gebied waar links een prachtig strand met zee was.
De zon scheen in het water en het was erg aanlokkelijk. Aan de rechterkant was een donker ondoordringbaar bos met veel hele hoge donkere dennen.Ik wist dat t daar gevaarlijk was. Jezus zei dat ik mocht kiezen. Het mocht echt en was ook niet zo dat ik fout kom kiezen.
Vrijwel iedereen koos voor het heerlijke strand met leuke parapluutjes, ontspanning, eten en drinken, enz.
Veel goede gaven van God waren er om van te genieten.
Ik wist dat er een bedoeling was met die keuze.
Ik vond het strand enorm aanlokkelijk( ik hou v strand!) maar wilde boven alles bij Jezus blijven en de weg gaan die Hij gaat/ging. Het gaat heel snel en in korte tijd ging er veel door me heen. Ook de weg die Jezus is gegaan en of we Hem echt willen volgen. Ik zei dus dat ik de weg wilde gaan die Hij voor me had en we gingen vrijwel automatisch het bos in. Meteen kwamen er verscheurende dieren op onze weg en ik zag Jezus niet steeds dus had doodsangsten maar het ging goed. Toen kwamen er slangen, beesten uit de bomen, rovers op de weg... We kwamen er goed doorheen door Jezus en de engelen maar t was niet simpel, niet zonder kleerscheuren ook en vaak op het laatste moment.
Ook was het vaak alsof ik verlaten was( iehhhh in het donker!) dus kwam het op puur vertrouwen aan. Ik had geen tijd om te verlangen naar het strand en zag heel lang niet het einde van het bos. Wel af en toe de engelen in de strijd, wat veel rust gaf en dan Jezus weer met uitgestoken hand.Maar ineens: heel veel licht en een PRACHTIG uitzicht op iets onbeschrijflijks. Het eerste wat ik zag was een kerktorentje( in een dal) en toen allemaal bronnen die omhoog spoten met allemaal bloemen eromheen.En een uitzicht! Adembenemend! Hoe langer ik keek hoe meer ik zag.
Alles ademde leven leven, kleur, zuurstof( heel frisse lucht).Teveel en te moeilijk om te beschrijven maar echt gigantisch overweldigend.De zware heftige tocht door het bos, de verwondingen die ik had opgelopen, de strijd, honger ook en ontberingen waren het meer en meer dan waard om nu dot magnifieke te beleven. Ik kan er nog van huilen als ik er aan denk.
Ik dacht aan de mensen die op het strand genoten van het goede leven en wilde voor niets ter wereld met ze ruilen.Jezus zei het niet door woorden, maar legde het in mijn hart: er is een prijs te betalen voor wat je wilt gaan zien en meemaken.Zo gemakkelijk zeggen wij: "de prijs is betaald, we hebben recht op...." En het is ook waar. Alleen wil je echt in een diepere dimensie van God komen, een diepere zalving ontvangen, wonderen gaan meemaken?
Dan zal Hij aan je willen bouwen schaven, je karakter vormen, dan zal er een tijd zijn van 'afzien'.
Dan zul je gedwongen zijn geen seconde of mm van Zijn zijde te wijken.Als je Zijn hand pakt en niet met een eisende houding maar je compleet overgeeft, zal Hij de weg met je gaan, je vormen maar ook beschermen en uiteindelijk zul je Zijn enorme wonderen gaan zien.
Je zult ontvangen waar je zo naar verlangt.
Je zult deel zijn van de grootste Opwekking ooit!
