Dat gaat diep...verkilde liefde.
Soms spreekt God op een manier tot mijn hart dat elke vezel in me daarvan doordrongen is en dat ik, als het een woord is waarvan ik het gevoel heb dat ik het moet delen, het bijna niet over kan brengen omdat woorden het zo afzwakken.
Dat was nu ook zo.
God is liefde.
Liefde is Zijn hoofdeigenschap.
Zijn hele karakter en wezen is LIEFDE.
Dit las ik:
Mat 24,12
" En omdat de wetsverachting toeneemt, zal de liefde van de meesten verkillen".
In het laatst van de dagen zal de liefde van de meesten verkillen.
De meesten! Ik dacht dat er 'velen' stond, maar 'meesten'. Dat is niet niks!
Nu wil ik geen discussie op gang brengen of je wel of niet denkt dat we in de laatste dagen leven, maar ik wil over brengen wat in Gods hart is: liefde en het feit dat het bij velen verkilt.
Als liefde verkilt, dan merk je dat niet tot je in aanraking komt met de echte liefde, met DE LIEFDE.
Er is heel veel dat de liefde doet verkillen, o.a. verharding door kwetsing.
Verharden houdt in dat er hardheid komt in plaats van zachtheid.
Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik ervaar duidelijk een verharding, niet alleen in de maatschappij maar ook onder christenen.
Er lijkt een heel stuk zachtheid weg, nederigheid.
Er is zoveel hardheid en arrogantie voor in de plaats gekomen.
We weten het allemaal zo goed.
Zijn we nog stil?
Luisteren we nog naar het kloppen van Zijn hart?
Buigen we ons nog neer onder Zijn machtige hand?
Zeggen we nog: hier ben ik Heer om Uw wil te doen..?
Laten we de Heilige Geest nog zachtheid in ons bewerken?
Ontferming, mededogen, bewogenheid?
Zien we elkaar nog?
Is er nog spijt( of hoeft dat niet meer?)
Is er vergeving?
Is er verbrokenheid?
Is er ruimte voor Gods liefde in ons hart zodat we gaan voelen waar hardheid is gekomen, lauwheid, kou?
Heer, neem ons hart en maak het weer zacht...
De Heer bepaalde me er zo bij vanmorgen, dat ik moest huilen en er een onbeschrijfelijk gevoel van zwaarte kwam.
De kilheid, de hardheid en betweterigheid, de onvergevingsgezindheid, de achteloosheid ...
Als Gods liefde door kan werken valt alles weg: je eigen gelijk, je mening, je boosheid, je zelfbescherming, je trots .....
Als Zijn liefde door kan werken word je hart weer zacht.
God verlangt naar zachte harten waar Zijn liefde echt doorheen kam stromen.
Je zult het voelen doordat er alleen nog maar ruimte is om lief te hebben.
Er is geen ruimte meer voor oordelen, voor... noem maar op wat je hart kan vullen.
Als er verkilling is en je merkt het terwijl je dit leest, ga naar je Vader en leg alles in Zijn hand.
Vraag Hem je hart weer zacht te maken.
Er is niets dat Hij liever doet!
Als je echt Zijn liefde leert kennen en Zijn liefde door je heen stroomt, wordt alles anders!
Die liefde.....!
Hou je hart zacht...
Heb God en elkaar lief...
Durf je over te geven aan Hem...
Laat geen verkilling toe!
Er is geen enkele hardheid of kou in de liefde van God.
Die liefde is allesomvattend en alles opofferend, alles in allen, volmaakt verzadigend, onbeschrijflijk, verwarmend, volkomen...!
Dat was nu ook zo.
God is liefde.
Liefde is Zijn hoofdeigenschap.
Zijn hele karakter en wezen is LIEFDE.
Dit las ik:
Mat 24,12
" En omdat de wetsverachting toeneemt, zal de liefde van de meesten verkillen".
In het laatst van de dagen zal de liefde van de meesten verkillen.
De meesten! Ik dacht dat er 'velen' stond, maar 'meesten'. Dat is niet niks!
Nu wil ik geen discussie op gang brengen of je wel of niet denkt dat we in de laatste dagen leven, maar ik wil over brengen wat in Gods hart is: liefde en het feit dat het bij velen verkilt.
Als liefde verkilt, dan merk je dat niet tot je in aanraking komt met de echte liefde, met DE LIEFDE.
Er is heel veel dat de liefde doet verkillen, o.a. verharding door kwetsing.
Verharden houdt in dat er hardheid komt in plaats van zachtheid.
Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik ervaar duidelijk een verharding, niet alleen in de maatschappij maar ook onder christenen.
Er lijkt een heel stuk zachtheid weg, nederigheid.
Er is zoveel hardheid en arrogantie voor in de plaats gekomen.
We weten het allemaal zo goed.
Zijn we nog stil?
Luisteren we nog naar het kloppen van Zijn hart?
Buigen we ons nog neer onder Zijn machtige hand?
Zeggen we nog: hier ben ik Heer om Uw wil te doen..?
Laten we de Heilige Geest nog zachtheid in ons bewerken?
Ontferming, mededogen, bewogenheid?
Zien we elkaar nog?
Is er nog spijt( of hoeft dat niet meer?)
Is er vergeving?
Is er verbrokenheid?
Is er ruimte voor Gods liefde in ons hart zodat we gaan voelen waar hardheid is gekomen, lauwheid, kou?
Heer, neem ons hart en maak het weer zacht...
De Heer bepaalde me er zo bij vanmorgen, dat ik moest huilen en er een onbeschrijfelijk gevoel van zwaarte kwam.
De kilheid, de hardheid en betweterigheid, de onvergevingsgezindheid, de achteloosheid ...
Als Gods liefde door kan werken valt alles weg: je eigen gelijk, je mening, je boosheid, je zelfbescherming, je trots .....
Als Zijn liefde door kan werken word je hart weer zacht.
God verlangt naar zachte harten waar Zijn liefde echt doorheen kam stromen.
Je zult het voelen doordat er alleen nog maar ruimte is om lief te hebben.
Er is geen ruimte meer voor oordelen, voor... noem maar op wat je hart kan vullen.
Als er verkilling is en je merkt het terwijl je dit leest, ga naar je Vader en leg alles in Zijn hand.
Vraag Hem je hart weer zacht te maken.
Er is niets dat Hij liever doet!
Als je echt Zijn liefde leert kennen en Zijn liefde door je heen stroomt, wordt alles anders!
Die liefde.....!
Hou je hart zacht...
Heb God en elkaar lief...
Durf je over te geven aan Hem...
Laat geen verkilling toe!
Er is geen enkele hardheid of kou in de liefde van God.
Die liefde is allesomvattend en alles opofferend, alles in allen, volmaakt verzadigend, onbeschrijflijk, verwarmend, volkomen...!
